Walentynki... Eh!

Walentynki...
Za moich, zielonych lat, nikt w Polsce o takim święcie nie miał pojęcia!
Był stan wojenny, puste sklepy, kartki na żywność, ale ...były randki :)
Jednej z nich nie zapomnę nigdy...

Młody oficer, po krótkiej znajomości, zaprosił mnie na kolację do kasyna.
- Oooo, wreszcie zjem coś dobrego!

Ładnie się ubrałam, żeby nie przynieść mu wstydu, i wygłodniała
pobiegłam na umówione miejsce.
Do kasyna nie mieli wstępu zwykli śmiertelnicy, więc czułam się wyróżniona.

Wnętrze obiegało od mojego wyobrażenia, ale przełknęłam ślinę i usiadłam przy stoliku.

Podeszła kelnerka.
- Co nam pani może zaproponować do zjedzenia? - zapytał mój partner.
- Jest bigos i fasolka po bretońsku.
( No to zapowiada mi się "prawdziwa uczta" - pomyślałam w ułamku sekundy)

- A CO TAŃSZE? - zapytał oficer

O mało nie spadłam z krzesła!!!

- Fasolka.
- To proszę 2 razy bigos!

Ps. To się nazywa GEST!
A jakie "poczucie humoru"...
Na bigosie, droższym od fasolki, zakończyła się nasza znajomość.