Dzieciaki

Ostatnio zauważyłam, że zwracam uwagę dzieci. Zwłaszcza maluchów...

W kolejce do kasy w markecie stało przede mną młode małżeństwo z małym

synkiem. Chłopczyk siedział w siodełku sklepowego wózka i darł się w niebogłosy.

Rodzice nie potrafili go uspokoić.

Mnie to też wkurzało, ale cóż mogłam zrobić?

Mały, gibając się na prawo i lewo, przypadkiem spojrzał na mnie. Zamilkł!

Patrzyliśmy na siebie kilka sekund.

Po chwili zniknął mi z oczu za postacią ojca.

Nie upłynęło następne 5 sekund jak ponownie wychylił główkę, żeby na mnie

spojrzeć...

Uśmiechnęłam się do niego i zaczął się ze mną bawić w chowanego.

Jego buzia pojawiała się z prawej i lewej strony taty.

Dałam mu znak przechylając głowę, że załapałam grę w kuku...

Chłopczyk miał w oczkach figielki. Zapomniał o problemie, który mu dokuczał.

Rodzice obejrzeli się za siebie i wzrokiem podziękowali mi za uciszenie ich

synka.

Potem ojciec wysadził młodego z wózka i nasza zabawa się skończyła...

Piszę dlatego, że to nie jedyny ostatnio przypadek.

Poprzedniego dnia, na bazarku, chciałam kupić moją ulubioną kawę. Jest ona tylko na jednym stoisku, więc stanęłam w małej kolejce.

Przede mną była babcia z wózkiem, w którym siedziała maleńka dziewczynka.

Dziecię przyglądało mi się uważnie i wypowiadało jakieś sylaby...

Domyśliłam się, że zauważyła coś interesującego.

- Tak, pani ma okulary - powiedziała babcia do dziewczynki.

Mała dalej mówiła coś czego nie rozumiałam, ale patrzyłyśmy na siebie nieustannie.

- Pani ma inne okulary niż babcia. Słoneczne. - usłyszałam.

Dziewczyneczka dalej nie spuszczała ze mnie wzroku i słodko się uśmiechała.

- Hej, dziewczynko śliczna - odezwałam się ,bo jej promienny uśmiech mnie rozbroił z obojętności - Jesteś szczęśliwa?

- NIE - usłyszałam konkretną odpowiedź z ust ok. 1,5-rocznej kobietki.

- NO, MASZ!!!

Zaśmiałyśmy się z jej babcią w głos...

Nie będę Wam opisywać innych reakcji maluchów na mnie, bo szkoda czasu.

Przyznam się tylko, że sprawiają mi ogromną przyjemność... OGROMNĄ!