Plotka...

To, że jestem określana jako "aspołeczna", już wiecie, bo kiedyś o tym pisałam...

Właściwie taka jestem, bo spotykam się tylko z osobami, które darzę serdecznością.

Takich osób jest niewiele, przyznaję.

Prawdopodobnie wynika to z chybionych znajomości.

Był czas, że drzwi mojego domu były otwarte dla każdego. Cieszyłam się każdym gościem... Słyszałam nawet zarzuty typu:

- z tobą nie można pogadać, bo ciągle ktoś u ciebie jest!

Rzeczywiście, prowadziłam tryb życia otwarty na cały świat.

Komu było źle przychodził się wypłakać.

Mogę śmiało powiedzieć, że bywałam spowiednikiem.

Kiedyś trafiła do mnie dziewczyna, z którą niewiele mnie wiązało. Opowiedziała mi o swoim problemie.

- Bożenko, dlaczego mi to mówisz?! Masz Basię, Magdę... przyjaźnicie się!

- Bo ty jesteś jak studnia.

Zatkało mnie!

Wczoraj miałam miły wieczór.

Wpadły do mnie dwie koleżanki, których nie widziałam od dawna. Jednej, nawet od bardzo dawna... Bardzo się ucieszyłam z tego spotkania, bo bardzo się lubimy.

Mamy wspólny czas w przeszłości i wspólnych znajomych.

Powspominałyśmy dawne dzieje i uśmiałyśmy się trochę z przeżytych sytuacji.

Dziewczyny mają dużą kulturę i takt, więc nie przekazały mi informacji na mój temat z ust innych... Takie "studnie" :)

Dziękuję im za to...

Ale przy okazji powrotu do przeszłości pojawił się temat plotkarstwa.

Okazało się, że o jednej z moich ...gości (nie pasuje mi ten wyraz, ale nie znam żeńskiej odmiany "gościa") - krążyła rozbawiająca informacja.Wczoraj okazało się, że jest ona plotką! Rozpowszechnianą przez naszą koleżankę...

Przypomniała mi się przy tej okazji sytuacja, która doprowadziła mnie do wstydu.

W pracy, na korytarzu, Zosia pociągnęła mnie za rękaw i przystawiając dłoń do mojego ucha, wyszeptała jakąś sensacyjną wiadomość o kimś znajomym.

- Tylko nie mów tego nikomu! - zakończyła

Pamiętam tylko, że byłam zaskoczona informacją, ale treści nie pamiętam.

Oczywiście, zachowałam sensację dla siebie, bo jak nikomu, to nikomu...

Nie puściłam pary z ust nawet mojej Hani, z którą  współpracowałam 8 godzin dziennie.

Następnego dnia Hania zadała mi pytanie:

- Słyszałaś, że ...coś tam, coś tam?!!!

Nie wiedziałam co odpowiedzieć... Zatkało mnie.

- Zosia była zdziwiona, że ja nie wiem, jak ty wiesz...

Patrzyłam na nią z prośbą o litość.

- Dorota ci nie powiedziała?! - Hania zacytowała pytanie Zosi.

Myślałam wtedy, że pęknę! Słowo daję!

- TYLKO NIE MÓW NIKOMU! - zabrzmiały mi w głowie słowa Zośki...

.......

Jak się czułam możecie się domyślać.