Czekanie...

Jak byłyby jakieś mistrzostwa w czekaniu wzięłabym w nich udział.

Ciągle na coś albo na kogoś czekam!

Mówię sobie:
- Jutro! Jutro już to się stanie! Poczekaj!

Jakoś się nie staje, a ja dalej...
- czekam na zakończenie tematu mieszkaniowego.
- czekam na klienta, który chce zamówić obraz, ale codziennie coś mu
wypada...
- czekam na wiadomość od kogoś bliskiego
- czekam na przecenę narzuty na łóżko...
- czekam na informację, że galeria sprzedała mój obraz
- itd...

W czekaniu jestem już długodystansowcem :)

Owszem, przyznaję że spóźniam się również... Jednak nie dłużej niż
jedną godzinę, no może dwie.

Ale czekać na kogoś prawie 30 lat to, przyznacie, długi dystans...
W połowie lat 80-tych moja przyjaciółka zapytała swojego małego synka:
- A z kim ty się ożenisz, Łukaszku?
- Z ciocią Dorotką - i spojrzał na mnie z miłością
- A co będzie do jedzenia na weselu?
- Kaszka i kości - odpowiedział maluch
Pomyślałam, że z czasem zmienię jego preferencje odnośnie menu...

Upływały lata, czekałam.
Łukasz w końcu się odezwał pisząc do mnie maila z pomysłem na obraz.
- Ciociu, mam wizję okrętu na wzburzonych falach.....
- Nie pisz do mnie "ciociu"! Obiecałeś się ze mną ożenić! Ja ciągle czekam!

Po niedługim czasie dowiedziałam się, że ma córeczkę z piękną dziewczyną.

- Zdradził mnie! - pomyślałam - ale ja poczekam!
Dzisiaj ma ok. 30 lat, kocha, jest kochany i cieszę się z tego :)
Faktem jest, że obiecał ożenić się ze mną, świadków mam, i ...ciągle czekam!
Mam czas!