Zwykłe szczęście

Jak zobaczyłam wczoraj w oknie ciemne, ciężkie i pędzące chmury pomyślałam, że znowu czeka mnie dzień bez słońca...

- Pewnie znów wszyscy będziemy oschli, rozdrażnieni i nikt nie będzie się uśmiechał.

Stałam patrząc na kłębowisko chmur i wydawało mi się, że są z 10 metrów nade mną.

- Hmmm... nawet mi się to podoba, czuję się jak ptak...

Po chwili moje papugi usłyszały, że chodzę po domu i zaczęły mnie przywoływać.

Wzięłam filiżankę z kawą i usiadłam w ich pokoju przy stoliku.

Mak przyleciał do mnie slalomem! Nigdy w ten sposób nie fruwał... Usiadł mi na głowie, delikatnie mnie dziobał, co oznacza, że mnie kocha :) Zrobił jeszcze kilka kursów do klatki i z powrotem.

Usiadł mi w końcu na ramieniu i boczkiem zszedł w dół do dłoni. Prawą ręką go miziałam, a Giga zachęcona moim przywoływaniem usiadła mi na głowie.

Tak trwaliśmy sobie przez kilka minut, wymieniając serdeczności.

Niestety zadzwonił telefon i czar prysł.

Musiałam "zejść na ziemię" i pomyśleć o moim gruzie, który chciała odebrać firma zajmująca się oczyszczaniem miasta.

Wieczorem, już w pracowni, uzmysłowiłam sobie, że to był naprawdę dobry dzień.

Osoby, z którymi miałam styczność były miłe... Załatwiłam szybko kilka spraw urzędowych, kupiłam piękne, czerwone jabłka, ucieszyłam się książką w twardej okładce, sprzedałam obrazy, usłyszałam o szczęściu koleżanki, zamówiłam montaż routera... Fajny dzień, słowo!

Teraz znowu stanęłam w oknie i zobaczyłam światła w oddali, ...nie zaciemnione smogiem. Ufff...

Idę spać z nadzieją na kolejny dobry dzień.

Ps. Zapowiadają deszcz... Ale kto lub co nie potrzebuje wody?

Miejcie udany dzień! :)